Eindexamenpresentatie (HYPER 2015)
De voortdurendheid...
Eurekatijd noem ik het, de tijd die vooraf gaat aan het realiseren van mijn kunst. Ik weet dat er ergens iets hangt, dat ik met iets naar buiten ga treden, ik weet alleen pas wat het is op het moment dat ik het aanschouw. Ik ben hierin gegroeid, voorheen werkte ik vooral in opdracht van mezelf. Als het beeld na het vervaardigen bij mezelf innerlijk door blijft werken durf ik het naar buiten te brengen, voor mij heeft het dan zijn functie bewezen..
Bij het schrijven van mijn scriptie ben ik er vooral achter gekomen dat je als mens geen standpunt in kan nemen ten opzichte van je ‘zijn’. Mijn doel is hier rust in te vinden middels acceptatie zonder een bestaande denkstructuur of overtuiging aan te hangen. Toen ik begon met schrijven dacht ik rust te vinden door pijnen op te lossen en maakte ik onderscheid tussen pijnen die ontstaan zijn door het ego en door de herinnering aan de oorsprong. verder in mijn onderzoek kwam ik erachter dat de functie ‘herinneren’ werk is van ons dienstbare ego, hoe kan het dan dat ik me bewust ben van een oorsprong?
De subject-object relatie neem ik ook mee in mijn kunst, de zoektocht naar ‘houvast’ in deze begrippen begon met de vraag hoe ik vrijheid kan vinden in de ervaring van mijn werkelijkheid en/of illusies. Hier maak ik heel duidelijk de scheiding tussen wat mijn kunst voor mij betekend tot het moment dat ik het uit handen geef en het van de waarnemer is. Mijn installatie is een uitnodiging en tegelijkertijd niet. Het is vooral de boodschap van de vluchtigheid, dat alles wat er is mag zijn en voor het geval dat je het daar niet mee eens bent, ach, dan is het ook al weer voorbij…
De voortdurendheid...
Eurekatijd noem ik het, de tijd die vooraf gaat aan het realiseren van mijn kunst. Ik weet dat er ergens iets hangt, dat ik met iets naar buiten ga treden, ik weet alleen pas wat het is op het moment dat ik het aanschouw. Ik ben hierin gegroeid, voorheen werkte ik vooral in opdracht van mezelf. Als het beeld na het vervaardigen bij mezelf innerlijk door blijft werken durf ik het naar buiten te brengen, voor mij heeft het dan zijn functie bewezen..
Bij het schrijven van mijn scriptie ben ik er vooral achter gekomen dat je als mens geen standpunt in kan nemen ten opzichte van je ‘zijn’. Mijn doel is hier rust in te vinden middels acceptatie zonder een bestaande denkstructuur of overtuiging aan te hangen. Toen ik begon met schrijven dacht ik rust te vinden door pijnen op te lossen en maakte ik onderscheid tussen pijnen die ontstaan zijn door het ego en door de herinnering aan de oorsprong. verder in mijn onderzoek kwam ik erachter dat de functie ‘herinneren’ werk is van ons dienstbare ego, hoe kan het dan dat ik me bewust ben van een oorsprong?
De subject-object relatie neem ik ook mee in mijn kunst, de zoektocht naar ‘houvast’ in deze begrippen begon met de vraag hoe ik vrijheid kan vinden in de ervaring van mijn werkelijkheid en/of illusies. Hier maak ik heel duidelijk de scheiding tussen wat mijn kunst voor mij betekend tot het moment dat ik het uit handen geef en het van de waarnemer is. Mijn installatie is een uitnodiging en tegelijkertijd niet. Het is vooral de boodschap van de vluchtigheid, dat alles wat er is mag zijn en voor het geval dat je het daar niet mee eens bent, ach, dan is het ook al weer voorbij…